چنین گفت رســتم به سهـــراب یل
که من آبـــرو دارم انــــــدر محـــل**
مکن تیز و نازک ، دو ابـروی خود
دگر سیخ سیـخی مکن مـوی خود**
شدی در شب امتــــــحان گرمِ چت
بروگــمشو ای خــاک بر آن سـرت**
اس ام اس فرستادنت بس نبــــــــود
که ایمـیل و چت هم به ما رو نمـود**
رهـا کن تو این دختِ افراسیــــــاب
که مامش ترا می نمــــاید کبــــــاب **
اگر سر به سر تن به کشتن دهیـــم
دریغـــا پسر، دستِ دشــمن دهیـــم**
چوشوهر دراین مملکت کیمــیاست
زتورانیان زن گرفتـــــن خطـــاست**
خودت را مکن ضــــایع از بهــراو
به دَرست بـــپرداز و دانش بجـــــو**
دراین هشت ترم،ای یلِ با کـلاس
فقـط هشت واحد نمـودی تو پاس**
توکزدرس ودانش، گریزان بـُدی
چرا رشــته ات را پزشـکی زدی**
من ازگـــــــــور بابام، پول آورم
که هــرترم، شهـریه ات را دهـم**
من از پهلــــــوانانِ پیــشم پـــسر
ندارم بجــز گرز و تیـــغ و ســپر**
چو امروزیان،وضع من توپ نیست
بُوُد دخل من هفـده و خرج بیست**
به قبـض موبایلت نگـه کرده ای
پــدر جــــد من را در آورده ای**
مسافر برم،بنـده با رخش خویش
تو پول مرا می دهی پای دیـــش**
مقصّر در این راه ، تهیمیــنه بود
که دور از من اینگونه لوست نمود**
چنیـن گفت سهـراب، ایـــول پـدر
بود گفته هایت چون شهد و شکر**
ولـی درس و مشق مرا بی خیـال
مزن بر دل و جان من ضــد حال**
اگرگرمِ چت یا اس ام اس شویــم
ازآن به که یک وقت دپرس شــویم**