راه و رسم دلبری را خوب می دانی و بس

خوب بردی تو دلم را ای ثمین تر از نفس

 کرده ای دل را اسیر خود نگردانی رها

همچو مرغی پر شکسته مانده در کنج قفس

 باز کن در را و آزادم کن از بند فراق

تا کشم یک لحظه در باغ تماشایت نفس

 سرخوش و مستم ز دیدار گلی چون تو عزیز

کین چنین یاری نبیند تا قیامت هیچ کس

 تا نگردانی لبم یکبار مهمان لبت

اشک می آید ز چشم چشمه ام همچون ارس

 نازنینم تا نمردم زودتر بنمای رخ

ای تو خواب هر شبم عشقم به فریادم برس